Jeugdige overmoed

Die Schotse Hooglanders zijn TE leuk en fotogeniek om er niet nog wat meer van te vertonen. Door het spektakel rond Bas langs de afrastering schoot ik probleemloos een serie van zo’n tachtig foto’s weg en was ik na afloop zomaar ineens een heel uur verder. Dat is dan wel enorm genieten van zo’n ongedwongen treffen met deze imposante en goedmoedige familiedieren.  Maar dat Bas toch een beetje baldadig geworden was van alle vrouwelijke aandacht die hem ongevraagd ten deel viel, liet hij echter nog blijken bij het vertrek. Na mijn opgewekt ‘Kom, we gaan weer naar huis’, moest hij toch eerst even onder het  maken van kolderieke bokkensprongen, de starende meiden langs de afrastering  uitdagend aan staan blaffen. Die deinsden weliswaar onthutst even twee meter achteruit, maar vervielen van daar af terstond weer in een zwijgend aandachtig staren. Als aanbiddelijke jongeling kun je je dat onbesuisd en jolig  gedrag kennelijk wel even permitteren…

19 thoughts on “Jeugdige overmoed

    • Voorheen moest ik er zoveel maken om er een paar fatsoenlijke aan over te houden, Gery. Maar inmiddels leer ik de camera kennen en blijf ik met een serie van 75 zitten… Nou ja, daar is de externe schijf dan weer goed voor hé. 🙂

  1. Ja, ze zijn leuk, vooral die zonder hoorns :-). Niet te dichtbij komen, hoor, ze kunnen onverwachte bewegingen maken (da’s netjes voor op je af komen rennen).

  2. Ik kom ze ook regelmatig tegen in het duinreservaat. Ze zijn vredelievend maar toen ze er pas waren gebeurde het wel eens dat ze een jogger achterna gingen. Als ze jongen hebben willen ze ook nog wel eens dreigen

  3. Prachtige beesten! Die uitdrukking van droefgeestigheid… schitterend.
    Mijn kleinzoon van 7 kon die moeilijke naam niet zo goed onthouden. Hoge Schotslanders, Schotellanders, Landschotsen, het was elke keer iets anders als we er langs reden. Maar we moesten wel elke keer even stoppen om ze goed te bekijken.

Geef een reactie op riet Reactie annuleren